Γιατί ένας φίλος που είχα στα 20 πρέπει να μου κάνει και στα 27?
Σε αυτή την ερώτηση προσπαθώ να δώσω απάντηση εδώ και πολύ καιρο. Πολλές φορές αισθάνομαι οτι κουβαλάω προίκα ορισμένους ανθρώπους απο το παρελθών. Τα πιό παλιά κομμάτια της συλλογής είναι απο το σχολείο ( ευτυχώς αυτά τα " έσπρωξα" πρόσφατα και τα ξεφορτώθηκα), έχω και μεγάλο stock απο το πανεπιστήμιο ( οι 2 πιο δυνατοί μου φίλοι είναι απο εκεί ) και τέλος η δουλειά.
Πρόσφατα συνειδητοποίησα οτι με τους περισσότερους απο αυτούς βγαίνω γιατί απλά πρέπει να βγώ και καταλήγουμε σε κάποιο bar που πηγαίναμε ως φοιτητές να λέμε παλιές ιστορίες όπως οι ηλικιωμένοι στα εγγόνια.
Μεγαλώνω μάλλον και το παίρνω χαμπάρι σιγά - σιγά. Έχω ανάγκη πλέον απο λίγους και καλούς και όχι απο 100 άτομα παρέα που έσερνα μαζί μου παλαιότερα. Καλή η κοινωνικότητα αλλά η ποιότητα είναι ακόμα καλύτερη.
Πριν από 1 χρόνια
9 σχόλια:
χμ, δύσκολο θέμα βάζεις...εγώ πέρασα ένα περίεργο λούκι πάνω κάτω σχετικό με τα όσα λές, και δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα αν πράξαμε σωστά...καλό σου απόγευμα.
Καλώς ήρθες mahler76. Η αλήθεια είναι οτι όταν βλέπεις οτι οι άνθρωποι που έχεις δεν σου κάνουν, θέλει τόλμη να το παραδεχτείς και ακόμα μεγαλύτερη να απομακρυνθείς.
Ας ελπίσουμε ότι απο εδώ και πέρα θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές των φίλων μας.
Είναι διαφορετικό να επιλέγεις να έχεις και να επιλέγεις να μην έχεις...
Τους φίλους από τα παλιά τους κρατάμε γιατί μας συνδέουν πράγματα μαζί τους. Η λογική λέει ότι αφού τους επιλέξαμε κάποτε και αφού μεγαλώνουμε παράλληλα με παρόμοια ερεθίσματα θα υπάρχουν πράγματα που θα μας συνδέουν και θα κρατούν τη φιλία ζωντανή.
Αν στο ενδιάμεσο αλλάξει κάτι στη ζωή κάποιου/ας και δεν μπορέσει να το μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη, τότε θα προκύψει χάσμα που όσο περνάει ο καιρός θα ανοίγει και ίσως έρθει η στιγμή που θα υπάρχει πια λόγος για να μην έχεις αυτή τη φιλία...
πολύ ωραία τα λέτε παιδιά μου.. απ'ό,τι καταλαβαίνω όλοι πάνω κάτω έχουμε περάσει από αυτή τη φάση. αλλάζουν όντως οι ανάγκες μας και τα θέλω μας.. εγώ πάντως τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να κάνω παρέα με ανθρώπους που δε με συνδέει κάτι μαζί τους πέραν του συναισθηματικού δεσμού τύπου είχαμε-περάσει-μαζί-το-τάδε. ακόμα κι αν δεν είχε φανεί όμορφο τότε. αλλά για μένα ήταν ανακουφιστικό. το ιδανικό μάλλον είναι να μπορείς να εξηγήσεις και στους άλλους πόσο διαφορετικά αλλάξατε και να δώσεις μια ευκαιρία να βρείτε άλλα πράγματα να σας συνδέουν πριν καταδικάσεις μια φιλία ή γνωριμία.. λέω εγώ τώρα!
@oblivion
Εσύ το λές ποιός σε ακούει όμως???
Πως έτυχε να έρθω πρώτη φορά και να πέσω σε ένα θέμα που με έχει καψει??? Συμπτωσις...
Θα καταθέσω λοιπόν την αποψή μου... όσο πιο αντικειμενικά μπορώ..
Πράγματι αλλάζουμε με τα χρόνια.. όχι μόνο ως άτομα αλλά και ως μικρόκοσμοι...
Εγώ δεν εχω καμία σχέση με τις τρεις κολλητές μου απο το σχολείο...
Οχι λόγω επιλογής δικής μου.. αλλά λόγω επιλογής των συζύγων τους..
Και ναι μεν δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα έχω κάνει στην ζωή μου.. και ναι με προδώσανε..και είναι απαίσιες αλλα να..πολλές φορές μου λείπουνε..και ξέρω πως τους λείπω και εγώ...
Ορισμένα δεσίματα δεν μπορείς να τα έχεις με τους νέους φίλους όσο αξιόλογοι και ταιριαστοί να είναι...
Την τελευταία φορά μίλησα με μία απο αυτές όταν είχε πεθάνει ο πατέρας της...
Δεν είπα σχεδόν τίποτα... μόνο ότι το έμαθα.. και αρχίσαμε να κλαίμε για 20 λεπτά στο τηλέφωνο χωρίς να μιλάμε..
Και ξέρω πως μόνο με μένα έκλαψε έτσι.. και πως τον δικό μου ώμο ήθελε... για να κλάψει...και άμα δεν έλειπα ταξίδι θα πήγαινα στην κηδεία και θα την αγκάλιαζα..και θα κλαίγαμε τον μακαρίτη μαζί.. άσχετα αν την επομένη μέρα δεν θα ξαναμιλούσαμε..
Η ζωή μας έχει κεφάλαια.. τα οποία δεν σβήνουν... καλό είναι λοιπόν να μην σκίζουμε το βιβλίο... ΄για να μπορούμε να ανατρέχουμε στην αρχή άμα έχουμε καμία απορια...
Υ.Γ.Πρώτο σχόλιο και τεράστιο.. αλλά... είπαμε..πέτυχες πληγή...
Γεια:-)
Χαίρομαι που βρήκατε το θεμα που έθεσα ενδιαφέρων. Πράγματι τους διαλέξαμε κάποτε αλλα @brainwaves τα ερεθίσματα είναι διαφορετικά! κανείς δεν ζεί ίδια ζωή με τον άλλον. Δυστυχώς μεγάλο ρόλο παίζουν και οι τρίτοι και ιδιαίτερα οι σχέσεις των φίλων μας.
@akanonisti σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πέρασα ίδια φάση ακριβώς αλλά ξέρεις κάτι? Όταν το φαγητό ξαναζεσταθεί χάνει λίγο την γεύση του. Oblivion όπως πάντα στην καρδιά του θέματος ( αρκεί και οι 2 μεριές να θέλουν το ίδιο )
akanonisti είσαι ιδιαίτερα σαφής μέρα από την ιστορία σου...
Έχω ζήσει παρόμοια συναισθήματα και είναι πραγματικά παράξενο όλο αυτό. Να σε συνδέουν λίγα πράγματα πια κι όμως να είναι τόσο δυνατά όταν κάποιο ερέθισμα τα φέρει πάλι στην επιφάνεια..........
Όπως παντού, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο... λέω εγώ τώρα... Υπάρχουν συνιστώσες, ισορροπίες, συγκυρίες...
Την καλησπέρα μου!
επιτέλους ένας άνθρωπος που το φωνάζει.....ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ.....ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ....
ας γίνει βρε παιδιά σύνθημα να το ακούσουν όλοι που μας παραπονιούνται επειδή τώρα δεν τους κάνουμε παρέα....η ζωή προχωρά....ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου